Pieski małe dwa
„Piesek przydrożny” Miłosza. Pierwsze wydanie: Znak, Kraków 1997. Wśród niewielu książek po polsku, jakie zabrałem z Warszawy na tę wyprawę pełną dziwnych i tajemniczych przygód, o których jeszcze pewnie przyjdzie mi opowiedzieć, i która, jak coraz mocniej dociera do mnie, najwyraźniej nie ma zamiaru się skończyć, znal [...]
Wpisy otagowane Miłosz
PISARZ 24/7. Dzień 133. (13.05.2018)
Pieski małe dwa
„Piesek przydrożny” Miłosza. Pierwsze wydanie: Znak, Kraków 1997. Wśród niewielu książek po polsku, jakie zabrałem z Warszawy na tę wyprawę pełną dziwnych i tajemniczych przygód, o których jeszcze pewnie przyjdzie mi opowiedzieć, i która, jak coraz mocniej dociera do mnie, najwyraźniej nie ma zamiaru się skończyć, znal [...]
PISARZ 24/7. Dzień 114. (24.04.2018)
Danilo Kiš, „Rady dla młodego pisarza“
Chciałem się dziś rozerwać, no i wyszło, jak zwykle. Może nie aż tak źle, ale w chwili, gdy piszę ten tekst, nastrój mam raczej refleksyjny. A refleksje, jak wiadomo, z dobrym humorem się gryzą. Zaczęło się od tego, że sięgnąłem po „Tuwima. Wylęknionego bluźniercę” Mariusza Urbanka (Iskry, Warsza [...]
PISARZ 24/7. Dzień 100. (10.04.2018)
O co chodzi z tym całym pisaniem?
„Pisarstwo i malarstwo, które nie jest nastawione na to, że przyniesie jakiś efekt, a zamiast tego wybiera wolność, musi zaakceptować fakt, że nie ma czegoś takiego jak rozwiązanie. Chodzi o sam proces stawania się, i to jest wspaniałe.”
Breyten Breytenbach w rozmowie pt. „Od dawna jestem martwy”.
.
. [...]
PISARZ 24/7. Dzień 64. (05.03.2018)
O uniwersaliach, które nie istnieją
Piotr Millati, „Tratwa Meduzy. Szkice o literaturze” (Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2013): „Tak jak Kościół nie będzie istnieć bez wiernych, tak literatura nie może istnieć ani się rozwijać bez czytelników. I nie wystarczy dla ich przetrwania i twórczego rozwoju mała, izolowana grupa, c [...]
PISARZ 24/7. Dzień 57. (26.02.2018)
O sytuacji pisarza drugorzędnego
Wierzcie, najwyższy czas opracować i ustalić postawę drugorzędnego pisarza, inaczej bowiem wszystkim ludziom zrobi się niedobrze.
Witold Gombrowicz, „Ferdydurke”
Gombrowicz w „Ferdydurke” o pisarzu drugorzędnym, „odpalonym”, czyli odrzuconym przez czytelników, krytykę i sztukę: „Bo na czymże właściwie [...]
„Knausgaard w coś trafił”. Z Iwoną Zi...
Jakub Winiarski: Na początku chciałbym podziękować, że znalazła Pani czas, by odpowiedzieć na te kilka pytań. Pierwsze nie będzie, myślę, zaskakujące: dlaczego norweski? Jak to się stało, że została Pani tłumaczką z tego akurat języka?
Iwona Zimnicka: Już w liceum fascynowała mnie Skandynawia, czytałam książki z wydawanej wówczas przez [...]
„Taka moja rola: drobny pomocnik woln...
Jakub Winiarski: Jak wrażenia z pobytu w Japonii? Przejmują się tam choć trochę „drugą Japonią”?
Anna Nasiłowska: O tym, że Polska miała być „drugą Japonią” raczej niewiele osób wie. Gdy jednak w maju 2013 roku wyjaśniłam tytuł mojej książki pewnemu japońskiemu intelektualiście, jego reakcja była taka: „O, teraz z pewnością nas przegonicie. W [...]
„Dusza czuje w sobie nieskończoność”....
Jakub Winiarski: Maćku, chciałem spytać cię o kilka rzeczy przy okazji ukazania się „Błędnika”. Ale najpierw muszę zapytać: lubisz wywiady?
Maciej Cisło: Lubię czytać wywiady, więc powinienem lubić także czynny w nich udział…
J.W.: Skoro to wyjaśniliśmy, powiedz: nie żałujesz, że nie zostałeś architektem?
M.C.: Ależ zostałem, tylko że nie poz [...]
Excalibur jest mitem, Szczerbiec fakt...
Jakub Winiarski: Tomku, jak długo trwa twoja przygoda z fantastyką? Jak to się dla ciebie zaczęło?
Tomasz Bochiński: Zaczęło sie dawno, tak dawno, że na świecie z pewnością wciąż harcowały mamuty. A serio było to jeszcze przed lądowaniem ludzi na Księżycu. Miałem lat dziewięć a Ojciec, który był uwielbiał fantastykę, na moje nagabywania o il [...]
Żart nie wyklucza powagi (rozmowa z P...
Jakub Winiarski: Bohater Twojej liryki, o ile można mówić o jednej takiej postaci, to ktoś, z kim chyba często jesteś mylony. Może Ci się to wydawać niesprawiedliwe, lecz czy nie uważasz, że solidnie sobie na takie traktowanie zapracowałeś, kreując tak osobistego bohatera lirycznego i tak mnożąc tropy wyglądające na „pamiętnikowe”? A może ten [...]